Wat gebeurd er allemaal?

Nee….dit kennen wij niet. Jeetje….dat het allemaal gebeurd zeg. Mooi….erg mooi! Eerst zien we wat op t.v. iets over kanker en in een intervieuw met een longarts, hoor ik een woord en zei tegen Hans: dat woord gebruikte jouw arts ook! Ik weet het niet meer precies, maar het heette palliatief of zo. Ik dacht altijd dat je weg zou teren door de kanker, maar dat hoeft gelukkig niet meer. Zelf heb ik het ook. Ik zei altijd: als het terug komt, mogen ze me de kraan af draaien. Dan wil ik niet meer. Ik kon toen nog gaan voor genezing. Tot nu toe gaat het al 4 jaar goed. Ik zie Hans zijn pijn en verdriet aan, en steun hem uiteraard. Maar dit bracht een hoop rust. Het is het begeleiden van een patient op zijn laaste stukje. Bijv. door pijnmedicatie en in slaap brengen zodat hij gewoon weg glijd uit het leven. Op een manier dat mensen nog rustig afscheid kunnen nemen. Dat vinden we mooi. Ook de bestralingen zijn er een onderdeel van. Hans kan niet meer geopereerd worden en ook kan hij niet meer met chemo worden behandeld. Hij is dus terminaal.

1 Dag na het verhuizen komt er een mevrouw die vroeg hoe het verhuizen was gegaan. Ik zei: heel goed en ik ben jullie er enorm dankbaar  voor, maar toch ben ik ook boos en verdrietig. Ik zal zeggen waarom. Mijn man raakt het erger dan mij. Ik ben het wel gewend dat mensen ons laten barsten. Wij kunnen er niet tegen, dat mensen ons wat beloven en vervolgens het niet doen. Vergeet niet dat wij gehandicapt zijn, en afhankelijk zijn van anderen. Als je geen tijd of zin hebt, BELOOF het dan niet! Ik word tegenwoordig onverschillig en trek de schouders op. De slaapkamerkast is ook niet gemonteerd, en alles staat knetter vol. Dat is prioriteit en in de kamer en keuken is geen licht. Iemand van de zorg heeft er zo lang verhuisspots neer gehangen. Ik verlang heus niet dat alles staat en hangt. Dat lukte ons ook niet toen wij gingen verhuizen, en nog gezond waren.. Ze hebben wel aan elke spijker die er nog zit iets opgehangen voor nood, maar dat is niet waar ik het wil hebben hangen. Okee…het zal hopelijk wel een keer gedaan worden. En zo niet…dan niet, en ik trok onverschillig de schouders op. Nou is dat netwerk weer verbonden met 2 andere takken. Ze zou er haast achter zetten.

En het wordt zondag, en een wild vreemd iemand staat er voor de deur. Hij zegt: ik heb wat uurtjes tijd en kom lampen op hangen. Ow? Ehmmmm….kom maar binnen. Stiekum dacht ik: hij gaat liever klussen dan naar de kerk, vermoed ik 😉 Nu hadden we in elk geval lampen aan het plafond. Daar bleef het even bij, maar we waren al intens blij dat die lampen er hingen.

En nu eerst wat er aan vooraf ging, met de verhuizing.

Van de mevrouw van de woningbouw vereniging, die ons het appartement liet zien, kreeg ik een tel.nr. dat ik kon bellen van de vorige bewoonster diens zoon. Hij vroeg 500 euro voor het laminaat. Ik durfde niet te bellen.Nee….En toch deed ik dat, en vertelde goudeerlijk over de schuldsanering en dat we het huis moesten verkopen en het kort dag was, en we het appartement hadden aangenomen. Hij zei: Mw.W….gaat u maar rustig verhuizen en ik kom een keertje bij u koffie drinken als dat goed is en en kijken hoe knus het is geworden. M.a.w. ik zag het als niet hoeven betalen. Ik had de tranen in de ogen.En het zou zelfs een jankbui worden!

We kwamen op onze nieuwe stek. Laminaat in de kamer en keuken. Novilon op de andere kamers. Een rolgordijn in de kamer en mijn slaapkamer. Luxaflex op de computerkamer. Plafonnaires ( hoe skreif je da 😉 in de gang, douche, computerkamer en kamer van de zorg, en mijn slaapkamer. Alleen in de kamer en keuken niet, maar die hadden we zelf wel. Ik begon te trillen en heb van onder uit m’n ziel gejankt van dankbaarheid. God wat aardig van die man zeg! En er kwam nog meer moois, maar ik vind dit ff lang genoeg, en als je dit hebt gelezen, zal het vervolg niet lang op zich laten wachten 😉

groetjes Anas

Advertentie