Update Hans, verhuizen en een ommekeer?

Hallo allemaal,

Op dit moment is er niet veel te zeggen over Hans. Hij is begonnen aan de 18 bestralingen, om de tumor te verkleinen, zodat hij weer normaal kan eten en drinken. Hij zit nu aan de sondevoeding. 4 x in de week moet hij. Hij wordt opgehaald en weer gebracht door een ambulance. Hij is te verzwakt om met een taxi te gaan. Hij ziet er wel weer sterker uit. We zullen zien wat hem dit brengt. De uitzaaiing op de long, bleek een ontsteking te zijn en geen uitzaaiing. Sinds afgelopen vrijdag ben ik weer on-line. Ik ben nog druk met alles opruimen na de verhuizing. Dus zien jullie me waarschijnlijk nog niet vaak, maar ik wil effe bijkletsen 😉

Mijn moeder zei altijd: verhuizen is een kleine zelfmoord. Nou maak daar maar een grote van; pffffffffffffffft 😦 Nou moet je je voorstellen dat deze MS patient niet kan tegen lawaai en herrie van bijv een radio die hard aan staat. Ook niet tegen fel licht. En dan is het 9.00 uur en komen er 10 dames en 5 mannen, en het klinkt als een kippenhok van stemmen door elkaar en ik denk: spreken ze arabisch? Pfffffffffffft. Ik kan dat dan niet volgen. Ik riep: TIME OUT! Iedereen luisterde en ik legde wat uit over MS. Dingen die ze moesten weten. Ik wou dat ik die dag een megafoon had gehad. Je hebt geen idee hoe snel dan alles ingepakt  wordt. Ik had geen stem meer over van het praten van: dit moet hier en dit daar. Ze hadden stickers op de ruimtes geplaatst in het oude en nieuwe huis. Dat werkt handig, want zo kwam alles meteen op de plek. Ik was druk met koffie en thee maken, en broodjes smeren. En Anas….liep alles gesmeerd? Nou niet echt nee. Het was de bedoeling dat ze 5 dagen kwamen, maar het werd alleen die woensdag. De spullen werden niet gemonteerd, en geen dingen aan de muur gemaakt. Ook geen dozen uitgepakt. Wel grote spullen op de plaats gezet. De plant van onze oude buren was verdwenen, en de grote oude zuil met coniferen die naar de Rova moest, stond nog voor de deur, en verhuisdozen op de galerij daar. Dat zag ik toen ik naar het oude adres ging, om te kijken of er na het verhuizen nog post in de bus zat. We laten de post 3 maanden doorsturen, maar zo kort na het verhuizen ging ik ook toch maar kijken. Toen hoorde ik van de oude buurtjes het verhaal van de plant. Ik maak wel een apart logje over de naweeen.

En tijdens dit alles constateer ik iets vreemds. Het valt op. De trouwe lezers weten dat ons leven al 10 jaar een lijdensweg is, zonder iets positiefs. Iedereen vind het onvoorstelbaar, en dat is het ook. Maar nu….een ommekeer?….Wat gebeurd er? Ik ervaar negatieve dingen, maar ook mooie positieve dingen. Dat kennen wij niet! Het zit soms mee en soms tegen. Je kunt zeggen dat het een normale ervaring is die alle mensen kennen. Niet meer alleen maar narigheid. Ik verbaas me en laat het maar over me heen komen. Ik heb nog veel te vertellen, maar vind het effe ju nou 😉

Tot dan en groetjes Anas

Advertentie