Diagnose….depressief

Hallo allemaal,

In de oudheid heeft er een vrouwelijke stam bestaan, die knokten als mannen. De Amazones. Google er maar eens op. Anas is van geboorte af aan een knokster. Een overlever. Ik knokte voor m’n leven bij de geboorte. Ik volgde een alternatieve therapie waarin duidelijk werd waarom ik een bepaald patroon had in dit leven. Veel meegenomen uit vorige levens. Ik ging door een hel, maar wist daarna pas wat een hemel was. Echter heb ik nu ook vaardigheden gecreeerd die mijn gave van luisteren naar je lichaam, kan blokkeren. Dat moet….ik moet dit alles overleven! Hans is lichamelijk en geestelijk niet zo sterk. Dat is geen verwijt, maar dat is nou eenmaal zo. Ik moet sterk zijn! Ik ben als een Amazone. Ik vecht en overleef! Ik kan jaren lang op de barricaden staan, maar het lichaam en de geest vinden het genoeg. Ik vind het niet genoeg, dus sla ik alle signalen in de wind. Helaas kan ik dat tegenwoordig. Ik mag en kan niet opgeven. Niet luisteren Anas….je moet door!

Door jaren ellende en problemen durf ik me nergens meer op te verheugen of ergens blij om te zijn. Ja….we zitten eindelijk na jaren in rustiger vaarwater en gaat het langzamer beter. Weet je wat dit nou met me doet, om dat op te schrijven? Ik krijg een paniekaanval! Anas je mag zo niet denken. Je weet wat er dan gebeurd! Dan komt het schip met bagger er weer achteraan! Niet doen Anas! Angst….pure angst! Hans is al zo ver dat hij dat weer durft Ik niet. Ik durf dat nooit niet meer.

Ik had een soort dagboek bij gehouden toen ik tijden niet logde. Het is meer ellende dan iets leuks. Langzaam durfde ik de deur weer een beetje open te zetten. De deur van mijn geest en ziel voelde voorzichtig weer verheugen op, genieten, en meer positieve dingen. Maar Anas is sterker en was druk met die deuren dicht te knallen en er stalen kluisdeuren van te maken. Ik bleef lang in bed. De dag werd een nacht. Mijn bed en computer waren mijn vrienden. Iedere keer als ik dacht: dit gaat niet goed, zei ik: rot op….ik moet op de benen en barricaden blijven!

Altijd had ik  in moeilijke tijden dat gevoel van: op de barricaden blijven staan, en als iets weer opgelost was, kreeg ik de klap pas. Dan was het maar 1 geval of zo. Ik heb echter ontzettend veel voor de kiezen gehad in jaren. Sinds jaren dus eindelijk wat rust, maar mij brengt het paniek. Onze huisarts is een schat van een vrouw. Eens in de 6 of 8 weken komt ze om bij te praten. Ze stelde me vragen wat betreft dat doemdenken en meer. Ze zij: ik maak me zorgen om u. Ik stel vast dat u behoorlijk depressief bent. Zou u met iemand willen praten? Ja graag! Ze hebben mij laten barsten in de tijd dat mijn man zich op wel zere creatieve wijze zich van het leven wilde beroven, en daarna kwam er nog veel meer andere ellende bij hier, en dat moest ik alleen oplossen. Anas gaat vanaf 22 augustus praktijkgerichte therapie doen. Dus afgestemd op mijn persoontje. En ja….daar kan ik me op verheugen! Ik hoef even niks meer alleen te doen en ik krijg hulp. Ik kan me makkelijk uiten, dus dat is geen probleem. Ik heb me zelf geconditioneerd om me nergens meer op te verheugen etc. en de angst dat het schip met bagger weer komt. Dat was ook zo jarenlang dus zie maar eens om dat uit je systeem te krijgen.

Ik wil even niks. Ik heb geen zin in loggen of mailen of wat dan ook. Ik voel me net een zombie. Niks interesseert me op dit moment. Uiteraard mag je me mailen en vragen hoe het nu is, of als je zelf wat kwijt wilt. Ik luister en antwoord. Degene die dit leest en mij irl kent bedoel ik hiermee.Ik ben nu van de barricaden afgeduveld en kan er niet meer op. Kan best zijn dat ik toch wel wat schrijf hier om van me af te schrijven, maar ik weet het nu allemaal even niet, en ik kan niet meer..

Anas wenst jullie nog een goed weekend en goeie weken toe!

Groetjes Anas

Advertentie