Eindelijk….en nog eens eindelijk, en nog meer.

Hallo allemaal,

Vrijdag hadden onze pb’ers van de thuiszorg, Hans en ik een gesprek in het Zonnehuis met de arts, een maatschappelijk medewerkster, de verpleegkundige die over hem gaat, over of hij er al aan toe was om naar huis te gaan. Allang, vonden de dames van de thuiszorg en Hans en ik. Kort gezegd is het hele gedoe nu burocratie en geldtrekkerij. Ik zei voor die tijd: ik doe alsof ik niet weet waarom hij nog moet blijven, en vraag het gewoon. En als me iets niet aanstaat, dan trekt Mw. W. d’r mond open. Ik blijf beleefd maar messcherp! De vorige keer schopten ze hem na 2 maanden de deur uit, en was hij er nog niet aan toe. Tja…2 maanden is daar 2 maanden en dan zoek het zelf maar uit. En dit keer zijn dus die 2 maanden nog niet om. Hij geneest voorspoedig, en dan verwacht je toch dat hij naar huis kan. De dokter kwam binnen en zei verbaasd: zo zo….wat een delegatie. Ik keek met een blik van: try me! Ook de dames waren zo alert als een havik bij alles wat er werd gezegd. Het gesprek verliep makkelijk. Ja wij dames Amazones gingen er voor 😉 En….Hans wou de komende week nog oefenen met lopen tussen de leggers van de brug, maar nu maandag over een week komt hij thuis! 🙂 Ben ik wel weer 3 maanden in m’n uppie geweest. Hemelvaartsdag komt hij bij mij op bezoek 🙂

Die vrijdag kregen we ook eindelijk bericht van de rechtbank wat betreft de schuldsanering. Dat worden nog 3 zware jaren, maar eindelijk is na 1 jaar het voortraject klaar. Man o man wat een gedoe was dat allemaal 😦 10 juni moeten we er heen. We moeten eerst eens bellen of we er met scootmobiel en elektrische rolstoel binnen kunnen komen, en of ik eventueel alleen kan komen, want voor Hans is het helemaal al een gedoe.

4 mei; herdenkingsdag.

Uit respect en ook omdat we nooit mogen vergeten dat het niet vanzelfsprekend is dat we in een vrij land zonder oorlog leven, herdenken wij. En speciaal voor de broers van wijlen mijn schoonmoeder, die in het verzet zaten en gefusieert werden doen we het ook. Die middag was ik bij Hans. Ik zou op de terugweg nog even wat boodschappen doen. Verdrietig zei ik tegen Hans: ik kan dit jaar niet vlaggen 😦 Ik til die vlaggestok denk ik niet meer met die grote vlag. Doe het maar niet dan, zei Hans, want het waait ook nog hard. En die wind stond dus op de zijkant van de vlaggenstokhouder. Ik kwam thuis en ineens ging ik weer op wilskracht. Eerst deed ik een schietgebedje naar mijn gidsen en vroeg of ze mij bij wilden staan om die stok op de houder te krijgen. Ik keek in de meterkast….geen vlag. Ook geen stok. Verdorie die stond daar toch altijd? Ik baalde en ging weer naar binnen. Het was of iemand mij stopte bij het hok waar de wasmachine en de droger staan. Ik stond voorzichtig op en raar genoeg keek ik meteen tussen de wasmachine, droger en de muur. Daar stond ie met vlag aan de stok! Ik pakte de stok en trippelde er mee richting balkon. Pfffffffffft… wat een onhandig ding om mee te slepen. Ik deed de balkondeur open en zette de stoel op de rem. Broeders….help me alsjeblieft. Ik kreeg de stok bijna niet in de houder. Ik woei zowat met stok en vlag ondersteboven. Toen werd ik pissig en zei: zeg rot wind!….Je loopt al weken lang te klooien en kou te brengen. Hou nou eens even op, en laat me die stok in de houder zetten! En verdraaid…even viel de wind weg. En het lukte! Ik had echt de tranen in de ogen van dankbaarheid. Hoera….ik kon vlaggen! En met moeite kreeg ik hem er later weer uit, maar het was net of iemand me hielp met tillen.

Anas wenst jullie een fijne zondag, en een goeie week toe!

Groetjes Anas

Advertentie