Lang geleden….

….vond ik mijn innerlijke kind terug.

Hallo allemaal,

Nou heb ik daar wel eerder over geschreven. Vind je dat raar? Hoezo? We zijn toch allemaal kind geweest? Nou dan! Nog contact te kunnen hebben met dat kind is een ander verhaal. Ik denk dat velen geen contact meer hebben met hun innerlijke kind. Had ik ook niet. Mijn kind was beschadigd. Ook niks nieuws. Er zullen er velen zijn. Tijdens een meditatie kreeg ik contact met haar. De jonge Anas zat op een open plek in een bos naast een waterval. Voorzichtig liep ik naar haar toen. Ik ken jou!, zei ze kwaad. Jij bent mijn mama! Tja zo noemt ze mij. Proberen uit te leggen dat ik dat niet ben, heeft geen zin, dus laat ik dat maar zo.  Jij hebt mij in de steek gelaten! Ga weg hier! Ik moet je niet meer!

Pfffffffffffft….dat deed vreselijk pijn. Ik had de tranen in de ogen staan. Het was zwaar om dit te doen. Heel zwaar. Het hele gesprek ga ik niet weergeven. Ik kreeg het voor elkaar om een afspraak met haar te maken om haar daar af en toe te bezoeken. Nee mee wou  ze niet. Nu nog steeds niet. Dat is ook niet erg. En ik moest beloven om haar nooit meer in de steek te laten. Dat heb ik beloofd en me er tot vandaag ook aan gehouden!

Soms wil ze iets graag, en dan geef ik haar dat. Ik kocht eens een belleblaaspotje en stralend blies ze gekleurde bellen. Zo mooi!, riep ze blij. Ook kadootjes uitpakken vind ze heerlijk. Liever 10 van 1 euro, dan 1 van 10 euro :-)De glimmerdeglimpapiertjes en slingers en dat alles is voor haar belangrijker dan het kadootje, alhoewel ze daar ook blij mee is hoor.

Na de kuur ( dit weekend een keer )kwam ze en zei: mamma? Ja lieverd, wat is er vroeg ik. Zullen we samen schommelen? Ik heb geen schommel lieverd. Dan maken we er eentje!, zei ze enthousiast. Ik zag haar peinzen. AH!….ik weet het! Vertel maar lieverd. Jij zit altijd op die stoel toch? Ja hoezo kind. Daar maken we een schommel van! Nou ik was benieuwd. Mama? Ja lieverd? Doe je ogen dicht en zet je voeten iets naar voren en duw de stoel langzaam naar voren en naar achteren. Ik deed het. Het voelde enorm ontspannend. Hoe voelt dat mama? Heerlijk en het is rustgevend. Ja zei ze enthousiast. Het is hetzelfde als mama’s de kinderwagen heen en weer schommelen met een baby er in. Daarom kwam ik op het idee! Ze straalde. Lief kind toch….je ontroert me. Een glimlach was mijn beloning en weg was ze weer. Ik had de tranen in de ogen staan. Zij voelt zich daar prettig en speelt met de dieren uit het bos, die haar vriendjes zijn.

groetjes Anas

 

Advertentie