Een ontroerde jarige.

Hallo allemaal,

Het is nu net dinsdag zie ik. Maandag was Hans jarig. Zaterdag was ik bij hem geweest, en zondag zijn zussen. Maandag was ik uiteraard bij hem, maar ook mijn moeder met een kennisje. Dat is bijzonder, want ze heeft ons zelden tot bijna nooit opgezocht in het ziekenhuis. Mijn schoonzus belde vanmorgen en vertelde hoe het was gegaan en dat Hans had gehuild van ontroering. En er zouden nog meer tranen gaan vloeien. Huil maar lieverd….tranen zijn de parels van de ziel. Laat ze rijkelijk stromen en voel je rijk en bevrijd.

Mijn  moeder en ik zitten niet op 1 lijn qua religie en aanverwante zaken, maar we hebben elkaar er wel in gerespecteerd, al verschillen we van mening. Zij geloofd in God en Jezus. Ik in de Albron en gidsen. Het maakt niet uit hoe je het wilt benoemen. Zij kwam bijna tegelijk met mij in het ziekenhuis aan. Ik moet eerst plassen, zei ik. Ik kom zo. Ik had een verjaardagslied bedacht en gemaakt. Nouja….een bekend lied maar met andere tekst 🙂 Ik zei: oren dicht want ik ga zingen 😉 Ik begon:

Er is er 1 jarig hoera, hoera dat kun je wel zien dat is hij. Hans begon te lachen en zei: dat lied ken ik al hoor. Ja wacht nou even, zei ik kriegel. Ik heb er nog andere tekst bij gemaakt. Ik begin opnieuw!

Er is er 1 jarig hoera hoera, dat kun je wel zien dat is hij. Dat vinden we allen zo prettig jaja en  daarom wens ik jou blij…gezondheid en geluk en het liefst ook nooit meer pijn. Gezondheid en geluk, en liefst ook nooit meer pijn.

Hans had de tranen in de ogen. Ik gaf mijn kadootje en een dikke verjaardagszoen. Dat kon weer, want de koortslip was over. Een poloshirtje gaf ik. Tja afgezaagd, maar hij verslijt daar nogal veel shirtjes. Ik heb eens tegen de verpleging gezegd: punt 1 heb ik geen modezaak en punt 2 geen wasserette. In de zomer de laatste keer en in dat zandbed zweet hij veel en 4x een schoon shirt op een dag is dan normaal. Daar kan je echt niet tegenaan wassen! Hans heeft meer shirtjes dan geld 😉 Mijn moeder gaf hem ook 2 shirtjes. Kunnen we weer ff vooruit 😉 Haar kennisje gaf 2 bossen tulpen. Hans heeft een soort stalen stellage om het bed. Vraag me niet waarom, want dat weet ik niet. De verpleging had maandagochtend om half zes het bed versierd met vlaggetjes. Ik zei: dat was vroeg maar met een jarig gevoel wakker worden, of niet soms? Ja zei Hans en moest lachen.

Nou vroeg mijn moeder aan Hans en aan mij of ze voor ons mocht bidden. Ik klungel zeg: baat het niet; het schaadt ook niet. Heremejee wat ontactisch Anas! Ik bedoelde er echt niks mee, maar het floepte er zo uit. Sorry mam, zo bedoelde ik het niet. Natuurlijk mag je dat voor ons doen. Zowel ma als ook haar kennisje baden hardop voor ons. Ik vouwde vanzelf de handen en sloot m’n ogen en boog het hoofd. Ik was enorm geroerd door hun woorden in het gebed. Als ik er aan terug denk, dan heb ik weer tranen in de ogen. Ja….het was heel mooi en Hans huilde van onder uit de ziel. Ik zei: huil maar lieverd. Tranen zijn de parels van de ziel. Het lucht op. Ja ik geloof in de kracht van een gebed. Zelf wend ik me dan naar de gidsen van Hans en de mijne als hij een pijnaanval op die stomp krijgt. Vaak zegt hij dan: pfffffffff….de pijn neemt af. Op dat moment zeg ik in stilte: ik dank jullie in liefde geliefde broeders en zusters. Ja….het was een mooie middag.

groetjes Anas

Advertentie