Kerstdrama’s ;-), kerstballen, kerststal, en kerstkaarten.

Hallo allemaal,

Het is bijna kerst, en ik heb er wat verhalen over. Uit het verleden zijn de meeste. De laatste over kerstkaarten zijn in het hier en nu.

Kerstdrama’s 😉

Als kind woonde ik in een flat. Mijn vader werkte bij de N.S en had wisselende diensten, dus ook in de avond soms. Kleine potjes hebben soms grote oren 😉 Op een dag voor kerst kwam mijn vader thuis met een klein konijntje. Ik was dolblij en enthousiast vroeg ik: wanneer gaan we een konijnen hok kopen of maken? Al gauw, zei pa. Ik was er opgewonden van! Ik moest naar bed, maar kon van de opwinding niet slapen. De bel ging, en ik hoorde een man zeggen: waar moet het gebeuren? Slacht het konijn maar op het balkon. Hoe oud ik was, weet ik niet meer, maar ik snapte dat. Ik vloog het bed uit, en schopte mijn vader tegen de schenen en brulde: vuile moordenaar! Dat is MIJN konijn; jullie mogen dat niet dood maken. Janken en schoppen en slaan deed ik bij pa. Om een lang verhaal kort te maken: het was bijna een Flappie verhaal geworden, maar het konijntje verliet levend het huis. Ik weet het nog goed….die kerst aten we gehaktballen 🙂 En nu nog eet ik geen konijn of wild met kerst.

Kerstballen.

Ma kreeg een nieuwe vaatwasser voor kerst. Na de kerst gingen Hans en ik naar pa en ma. Er is een ramp gebeurd, zei ma. Ik schrok en vroeg: wat is er gebeurd dan? Ma zei: de kerstballen zijn al oud  en zaten onder de spuitsneeuw. Ik dacht: nu heb ik een vaatwasser en doe ze daar in. Alle kerstballen naar de knoppen en de vaatwasser  ook! Ik begon vreselijk te lachen en zei: mens dat kun je toch wel nagaan dat dat niet kan? Hoezo vroeg ma. Ik zei: weet je dan niet wat voor een kracht er op die zwenkers staan door het water? Nee, zei ma, en alle splinters van die ballen zitten  in de vaatwasser en hij doet het niet meer. En alle ballen en de vaatwasser zijn kapot, zei ze somber. Ik moest nog steeds lachen en zei: laat jou dat een les zijn ma.

De oude kerststal.

Dit ontroerd me nog steeds. Vlak voor kerst haalde Hans met mijn vader de oude kerststal van zijn moeder op bij een zus van Hans. Zij zette de stal nooit meer op, en wij wilden graag de kerststal om op te zetten, De stal zelf was niet meer het origineel, en had een overleden oom ooit gemaakt, en de kribbe was weg. De beelden waren ( zijn ) van 1932. Nog in de originele doos en alle koppen waren wel eens gerold en gelijmd. Nooit opnieuw geverfd, want die kleuren zie je niet meer. Dat zou gerestaureerd moeten worden. Ik vond het wel wat hebben die versleten beelden. Voor moeder zetten wij de stal op, en toen ze ging hemelen, ter ere van haar.

Hans zijn moeder kwam altijd met kerst bij ons logeren. Zij was katholiek , ging met de tijd mee, en had een pesthekel aan de toenmalige paus. Die man wil alles terug draaien, we moeten met de tijd mee gaan, en niet van dat “”ollerwetse” zei ze dan in dialect. Affijn….ze wou graag naar de kerk op kerstavond. Ze was al in de 80. Ik zei: moeder….het is vreselijk koud in de kerk nu. Ik wil wel op t.v. de mis voor je er op zetten hoor. Ik denk niet dat onze Lieve Heer dat erg  vind. Ja dat is goed, zei ze. En we keken samen naar de mis.

Toen kwam het jaar dat we de stal voor moeder gingen opzetten toen ze kwam. Ik was dol enthousiast toen ze kwam en zei trots: kijk moeder….de stal van jou en je man. Ze glimlachte en zei: lieverd….zo was het toen niet. Het was anders in en om de stal. Ze vertelde het kerstverhaal. We keken naar de mis, en ik zag de stal op t.v. Nog de eerste kerstdag heb ik de stal goed ingericht; ik wist niet hoe het moest. Moeder glimlachte en legde een hand op mijn arm, en zei: ja lieverd….zo was het toen. Ik kan nu nog janken van ontroering. Nu wordt de stal niet meer opgezet, omdat Hans en ik gehandicapt zijn, en niet op de knieen of buik kunnen liggen om de stal op zetten, dus de beelden in de stal. En 1 ding weet ik zeker. Dat zal ze ons echt nooit kwalijk nemen.

En terug naar het heden…kerstkaarten in 2012 schrijven.

Alle jaren heb ik iedereen kerstkaarten geschreven. Het waren er soms 40 en meer. En buren gooide ik ze in de bus, of zoals hier de mensen in dit blok die ook in onze bus een kaart gooien. De kaarten werden minder. Mensen werden ouder en stierven, of mensen waar we geen contact meer mee hadden schreven we niet meer. Dit jaar waren het er 36 incl de mensen in dit blok. Ja ik schreef ze. Ik was bezig van 16.00 uur tot 23.00 uur, met pauzes voor eten en koffie of een pilsje. Hoe lang kan ik dat nog doen? Ik denk niet lang meer met die rot MS, maar ik blijf het zo lang mogelijk doen, al is het vermoeiend!

groetjes Anas

Advertentie