Een chaotische week.

Het is alweer wat weken geleden, dat ik naar het ziekenhuis moest voor 5 dagen aan het infuus met prednison voor de MS. Dat doe ik altijd poliklinisch.Meestal schrijf ik dan over wat ik daar meemaak, of mooie gesprekken die ik met andere mensen heb gehad. Dit keer schrijf ik wat er in een week allemaal aan bullshit kan gebeuren. Mensen die werken zeggen vaak: troost je….je heb nooit 2 van die dagen achter elkaar. Ow?….dan lees het volgende maar eens. Niet om te zeuren of te klagen, maar als constatering van een feit.

Maandag:

Ik ben moeilijk te prikken en het ging weer eens fout. Bovendien moest ik de hele week om 11.00 uur aan het infuus, dus 9.00 uur op staan. Ik ben geen ochtendmens en normaal die tijd nog diep in dromeland 🙂
Een verpleegster mag het 2x proberen dat prikken en dan moet een collega het doen. Protocol. Affijn….4 gaten op zaal en de arm bont en blauw. Toen naar de smurfenafdeling ( verkoever; ze lopen daar in blauwe kleding vandaar 😉 ). Dat zijn de sterren met prikken, maar ook daar 1x mis. Dus uiteindelijk zes gaten en insteken van naalden. Ik leek wel een junk! Normaal duurt dat infuus een uurtje als ik de troep er op 200 doorheen laat jagen. Die dag was ik om 14.30 uur pas thuis. Achja….en toen kwam ook nog de assistente van de huisarts om een griepspuit te plaatsen. Prik mij maar lek, zei ik en vertelde van het ziekenhuis. Ging de dinsdag beter? NEE!

Dinsdag:

Normaal komt de trombosedienst aan huis voor Hans en mij, maar ik had gebeld dat ik het in het ziekenhuis liet doen, omdat ze dan niet aan huis hoeven te komen. De kuur ging vlotjes en inderdaad met een uur was ik klaar. Toen naar de Dracula-afdeling ( bloedafname-afdeling; duidelijk toch die Dracula? 😉 ) En dan begint de paniek. Ik ben de kalmte zelf, maar moet hun gerust stellen. Lijkt me toch eerder dat hun de patient moeten kalmeren. Ik raak in een ziekenhuis nooit in paniek. Ik had een waarde van 9. Dat is dunner dan water. 1,5 is bijv. dikker dan olie. Dat bloedwaardes van slag raken kan door andere medicatie, ziekte of stress. Stress heb ik al weken. Van de huisarts maagbeschermers pas gekregen. Strontverkouden geweest. Al 2 dagen aan het infuus met hoge dosering prednison. Ja dat wil wel allemaal bij elkaar. Ik moet de dokter onmiddelijk bellen!, zei de verpleegster. Anas dacht: het zal wel, en trok de schouders op. 2 dagen de tabletten van de trombosedienst niet innemen. Okee zei ik rustig.
Die middag kwam de jongedame van de Kern die ons begeleid met de financien. Ook stond E. na maanden ineens voor de deur, die me helpt met de pjoeter.Hans kon het alleen wel af, dus ging ik met E. op de computerkamer bijkletsen en hij hielp me met de printer die het niet deed, en op de computer wat dingen. Dan gaat 3x de telefoon. De trombosedienst en Hans in de stress, dus ik naar de kamer. Jongedame was toen weg. Wat is hier voor een paniek?, vroeg ik aan Hans. En de trombosedienst zei dat ze een recept zouden faxen aan de huisarts, want je moet eenmalig 3 pillen of 9 druppels vitamine K, en dat MOET vandaag nog en bij de huisarts is het recept nog niet! Ow…wat een paniek om niks, zei ik. Ik leef morgen ook nog wel hoor. Ik weer de kalmte zelf. De tabletten werden nog gebracht in de avond, en 2 dagen later werd ik thuis nog eens geprikt. Achja…er kan nog wel een gaatje bij. De waarde was toen minder dan 2, dus te laag. Normaal is tussen 3 en 4. Ik kon wel gillen na alles die dag. Wat een drukte en paniek allemaal! Ging woensdag beter? JA!

Woensdag:

Goh….rust….hoest mogelijk. Dat te denken is de goden verzoeken Anas! Ging donderdag beter? NEE!

Donderdag:

De kuur werd aangesloten en de verpleegster en ik zeiden: het naaldje zit nog mooi en de ader is nog mooi toegankelijk. Normaal na 4 dagen kijk ik regelmatig of de arm niet dik wordt, als ik zit te lezen of puzzelen. Dit keer was ik gezellig aan de klets met 2 dames tegenover mij. De kuur zat er in en de verpleegster zei: nog even spoelen en dan mag u naar huis. Ehm….dat wordt geen spoelen. Ik had een bult op de arm zo groot als een mandarijn. Ik schrok. Ojee….de boel is subcutaan gaan lopen, zei ik. Direct werd de naald eruit gehaald. De verpleegster riep haar collega’s er bij, en zei: wie heeft er ooit zo’n grote subcutaanknobbel gezien. Ondertussen probeerde ze het vocht er uit te drukken, maar er kwam alleen maar veel bloed. Ze stonden om me heen en ik hoorde: oooo….aiiiii….oewwwwwww….jeetje zeg!….pftttttttttt. En iedereen vroeg: hebt u niks gevoeld? Ow….een beetje een geprik en irriterend gevoel, maar dat is meestal vanaf donderdag. Ik heb een hoge pijngrens door de MS en zat te kletsen met 2 dames, dus ik heb er niet op gelet. Niemand snapte dat ik het niet had gevoeld als pijn. Toch is het zo, zei ik na ..tig keer antwoorden op de vraag: hebt u niks gevoeld?

Ik moest tot de avond blijven, en zei: ik dacht het niet. Toen kreeg ik insructies mee. Hebt u compressen? Ja hot-cold compressen, zei ik. Regelmatig een half uur koelen. De huid mag niet heet voelen. Als het gaat ontsteken direct bellen! Het ging goed en de andere dag was de bobbel erg geslonken, maar er zat een harde schijf in de arm. Toen ik vrijdag kwam, liep de verpleegster die me had geholpen direct op mij af, en zei: direct kijken! Ze was tevreden. Het was goed afgelopen, maar het had erger kunnen zijn. Ik had het gezien bij het progamma medische missers. Toen wou verpleging en arts niet luisteren toen een vrouw zei: de naald zit niet goed. Ze had een jokel van een gat in de arm dat met plastische chirurgie niet meer te maken was. In haar geval was het chemo. In mijn geval prednison, en het was in het begin van de kuur gebeurd, toen ik vreselijk hoesten moest, omdat ik me giga verslikt had in een manderijn. Subcutaan is als de vloeistof niet in de ader loopt, maar onder de huid. En ging de vrijdag beter? NEE! Zijn jullie flauwgevallen? Grinnik 🙂

Vrijdag:

Niets ernstigs maar irrifactor 500! Van de 3 liften waren er 2 kapot. Bedden en verpleegsters met rolstoelen hebben voorrang. Die ene lift telkens vol natuurlijk met bedden en rolstoelen. Eindelijk een lege lift. Er stonden wel 30 mensen ( bezoekers ) te wachten. Ik riep: ik ben patient en moet snel aan het infuus! Ze keken me aan met een blik: wat heb ik met jouw te maken?, en gingen de lift in. Een hostess van het ziekenhuis belde dat ik op de lift stond te wachten. Na een dik half uur kwam ik boven aan met de scoot. Op de terugweg hetzelfde gelazer weer. Gelukkig kon ik door het geval van nood met die lift op A2 naar de afd oogchirugie die daar ook zit, naar de verkoever, anders hadden we ook nog met die lift naar beneden gemoeten. Ik kwam kapot aan thuis, en heb in die rustweek die volgde enorm veel geslapen, en dat was hard nodig na die week.

groetjes Anas

Advertentie