Het verhaal van de vlindertas.

Hoi allemaal,

Mijn mening is dat toeval niet bestaat, en het zo moest komen met die vlindertas. Laat ik het anders zeggen: er zit een scenario aan dat verhaal, dat er toe geleid heeft dat ik ging googlen op “vlindertas”. En al heb ik een  vlindertik, ik ga echt niet zo maar ineens alles wat met vlinders te maken heeft kopen. Daar heb ik echt het geld niet voor. Bovendien ben ik niet echt een handtassen mens, maar is het een noodzakelijk kwaad. Ik heb zo’n ding nodig als ik met de scoot boodschappen ga doen, of ergens anders naar toe moet. Tja.

De rits van mijn handtas ging kapot. Met een scoot een handtas waar van de rits kapot is in het mandje doen is om problemen vragen. Niet dat ik bang ben voor een aanvaller. Nee. Die moet eerder bang zijn voor de Anas, want dat is hetzelfde als een katje zonder handschoenen aanpakken.  🙂 Maar het noodlot tarten doe ik ook niet. Ik ging eens kijken op het winkelcentrum naar een nieuwe tas, maar ik slaagde niet. Toen schoot me te binnen dat ik nog een klein handtasje had. Was die na het verhuizen niet naar de kringloop gegaan? Nee….hij was er nog. En wat denk je wat? Dat ding had zo’n overslag flap. Die moet je open flappen voor je de tas open kunt doen. Ik wil kijken in die tas en….flap scheurt open en tas kapot. NOU  ben ik het zat, riep ik boos. Ik zat aan de max na die rot dag.

Die avond zat ik achter de computer en ineens ging er een lamp branden! Ja…. misschien vind ie dat wel. Of ( dacht ik melig ) misschien vind google dat niet. Grijnzend ging ik naar google en tikte vlindertas in. PATS….VLAM….BOINK! Hoeveel sites wil je vanavond nog bezoeken met vlindertassen? Grijnzzzzzzzzz 🙂 Gewoon bij de eerste beginnen. En….meteen raak! Liefde op het eerste gezicht. O wat een mooie zeg! Die hebben jullie al op de foto gezien. En echt zij is nog mooier dan op de foto. Ik krijg de neiging om te zeggen: zij is van plastic, maar het heet anders. Vroeger toen ik een jaar of 15 was, had je lakjassen en laklaarzen. Hoe die stof heet, weet ik niet meer. Het enige minpuntje is dat ik wel gekeken heb of ie niet te groot of te klein van formaat is. Meer omdat ik die hele grote of hele kleine niet mooi en handig vind. Maatje is mooi maar ze past niet in de scootmand helaas. Ja wel als ik ze op de kant in de mand doe. De tas kwam dinsdag al uit Engeland. Precies op een offday waarin alles fout ging. De tas lag al op tafel toen ik van de fysio kwam. Mijn man en hulp riepen: pak eens uit; wij willen de tas ook zien. NEE! Ik heb een rot dag gehad, en wil eerst rustig de tas uitpakken in m’n eentje en genieten van het moment dat ik de tas zie. Jullie mogen hem dan later zien. Tja…. daar konden ze niks op zeggen. 😉

Prettig gestoord als ik ben, sprak ik tegen tas in het Engels en heette haar welkom 🙂 We become friends my dear, zei ik. Dat is echt wel een scenario geweest. Ik had bij tassen niet eens aan vlinders gedacht notabene.

Anas wenst jullie een heerlijk warm en zonnig weekend. Heerlijk….het voelt als lente en de bollen staan eindelijk boven de grond. En ook nog een goeie week gewenst!

groetjes Anas

Advertentie

Een nieuwe liefde, en eerst even dit.

Hallo allemaal,

Aansluitend op mijn laatst geplaatste log….

Nog steeds gebruik ik die tabletten, maar voor het laatst denk ik. Nu samen met de gesprekken die ik heb. Die zijn begonnen. Daarna wil ik het zonder tabletten kunnen. De huisarts weet er van. Waarom staat mijn tekst hier zo kort, en dan op een nieuwe regel? Whatever….geen idee. Hans heeft voor zijn stomp nieuwe medicatie er bij, en eindelijk na jaren heeft hij er baat bij voor zijn stomp. Ik ben erg blij voor hem. Ook heeft hij de bestralingen achter de rug. Hij heeft meer ruimte in de slokdarm gekregen omdat de tumor erg geslonken is. Naast de sondevoeding is er ruimte  voor zacht voedsel, en eet hij en drinkt hij weer dingen normaal. De huisarts kom elke 2 weken bij ons om te vragen hoe het met ons gaat. Zij gaat met de arts van Hans spreken, want er gebeuren dingen niet, die ik toen wel had met de kanker. Voordeel dat ik al weet  van de hoed en de rand. We zijn rustig tegen elkaar en dat bevalt goed. Een gevoel van rust. Heerlijk….geen stress. Het voorstel over de medicatie vertelde ik ook aan de huisarts, en ze vond het een goed idee. Het schilderen vind ik tof. Ook erg rustgevend. Ik ben geen Rembrandt en een kleuter kan het beter vermoed ik 😉 Maar daar gaat het ook niet om.

Vroeger was Anas een mens van hebben-hebben-hebben. Koopziek. Had ik het eenmaal, dan wou ik al weer wat anders. Nu weet ik waarom ik dat deed. Het is proberen de onvrede in je leven te bevredigen. Bij mij althans. Het werkt niet, kan ik je uit ervaring vertellen. Nu heb ik dat niet meer. Het steekt de kop op nu, maar op een andere manier. Toeval bestaat niet en iets komt nooit zo maar op z’n pad. Het moet zo zijn.

 

Ja dit is mijn grote liefde 🙂 Ow….kwijl kwijl kwijl.;-)En zoals het in het leven van Anas meestal gaat….ook is het nog niet zeker dat mijn grote liefde op mijn pad komt. Deze liefde komt niet zo maar op mijn pad. Als dat al gebeurd. Ook dit wordt een verhaal uit het leven van Anas. Ik hoop….ik bid….ik smeek….ik spreek met mij gidsen. Ik doe alles voor mijn grote liefde. Lieverd ik hoop dat je naar mij toe komt. Please. Als het goed is krijg ik dat donderdag te weten. Duimen jullie? Is het geen beauty? Wat een schatje of niet dan? 🙂

Vlinderverhaal wordt vervolgd 🙂

groetjes van een  verliefde Anas 🙂

Wat is er toch Anas?

Hallo allemaal,

Ja….het kon niet uitblijven. Nu ik rustiger ben, lijkt het of ik opnieuw geboren wordt. Vlak voor de kerst gebeurde het. Nee…ik werd niet overspannen. Nee…ik was niet depressief. Nee….het was vele malen erger. Ik ben na 10 jaar ellende en op de barricaden staan en vechten en overleven compleet doorgedraaid en was ook niet meer toerekeningsvatbaar. Daar wil ik niet over schrijven, want ik ben enorm geschrokken van mezelf. Ieder mens heeft een goeie en zelfs slechte kant. Normaal is die slechte kant onder controle en zullen we ze niet gebruiken. Gebruikt heb ik die kant nog net niet.

Onze huisarts komt om de paar weken om een vinger aan de pols te houden wat betreft onze gezondheid, en het verloop daar van. Toevallig was dat de dag na die instorting. Eerst ondervroeg ze Hans en toen mij. Hoe gaat het Mw. W.? Het gaat super hoor. Ik ben ingestort. Ze schrok. Ik begon te huilen als een idioot en vertelde het hele verhaal en waarom en zei: leg mij maar op de PAAS. Ze zei: Ik probeer eerst kalmeringstabletten. Ik zei: ik wil geen antidepressiva of kalmeringstabletten; ik verdom dat! Ik wil me niet als een zombie voelen! Ik ben van nature een emotioneel mens, en ik wil niet dat mijn emoties plat gegooid worden en ik niks meer voel! Bovendien lost dat de problemen niet op. Je moet problemen bij de wortel oplossen en niet bij de kruin. Uw lichaam en geest zijn dermate overbelast, dat die tabletten dienen ter ondersteuning. Of bent u in staat rustig na te denken, en problemen op te lossen? Nee, zei ik eerlijk.

Ik mag zelf in de marge die zij aan geeft, bepalen hoeveel ik mag nemen. Dat varieert van een halve tot een hele per dag, en van 1 tot 3 hele per dag. Tot nu toe neem ik vaak een halve, en soms 1 hele per dag. Het bevalt uitstekend! Zo lang mijn lichaam en geest nog niet in staat zijn op natuurlijke wijze kalm te zijn en rustig na te denken, blijf ik ze gebruiken. En rustig denken kan ik met de hulp van medicatie.

Al die jaren passeren nu als een film. Zoals ik ooit met een meditatieoefening heb geleerd, laat ik alle gedachten komen, om daarna los te laten. Ik ben weer in staat te mediteren en dat voelt enorm goed. Ik voel me rustig. Nog wel met behulp van de medicijnen hoor. Vandaag was ik na de maand december voor het eerst bij de praktijk ondersteunende arts. Zeg maar rustig psych. Het zou het vierde gesprek worden en daarna nog eentje. Dat feestje gaat niet door. Ik had haar het hele verhaal verteld en ze zei: hier hebben we een hele kluif aan, en we zijn voorlopig niet klaar. Waar we mee bezig waren, zet ik even aan de kant. Dit heeft prioriteit. Verder ga ik ook naar de ergotherapeute. Daar was ik al mee bezig, maar ik was in december niet geweest gezien de feestdagen. Begin januari ben ik weer begonnen. Een deel is nu klaar. Ook hier was een deel dat de psyche betreft. Lichaam en geest kun je nou eenmaal niet scheiden. Binnenkort ga ik bij haar schilderen. Niet voor de lol. Je kunt aan een tekening of schilderij zien hoe ik bijv. mijn leven zie. Je krijgt een opdracht en die teken je. Het gaat er niet om of je goed of niet goed kunt tekenen. Het gaat er om wat jij er bij voelt, en hoe je dat verbeeld.

En tot slot begin ik donderdag met fysio. Krachttraining. Een therapeute die specifiek MS patiënten behandelt en een programma op jouw samen stelt. Anas heeft dus een drukke agenda en gaat er alles aan doen om lichaam en geest weer op te knappen 😉 Ik wil weer regelmatiger op mijn log gaan schrijven, maar beloven op dit moment kan ik niks. Ziezo….jullie zijn weer op de hoogte, en ik heb ook nog een mooi en leuk verhaal, maar dat komt nog wel hoor.

groetjes Anas

 

En weer een nieuw jaar.

Hallo allemaal,

Mijn wensen voor het komende jaar zijn: gezondheid en geluk; vrede en tevredenheid. En goed onthouden dat niets vanzelfsprekend is!  Niets duurt constant.  Alles heeft een min en een plus. Gelukkig/ongelukkig; gezond./ziek, en ga zo maar door. Het leven is als een weegschaal. Bij sommigen slaat die weegschaal door naar 1 kant. Bij ons al jaren helaas naar de vervelende kant. We hopen dat de weegschaal nu eens een tijd vaker naar de goede kant doorslaat. We hebben na jaren in het oude jaar al mogen proeven van mooie dingen, en hopen dat dit jaar voller wordt met mooie dingen, dan nare dingen. En dat wens ik jullie ook. Veel goeds en moois. Dat de weegschaal in balans mag blijven dit jaar. Dat wens ik iedereen toe.

Vanacht schitterend vuurwerk gezien. Ik zat op het balkon foto’s te maken. Helaas zijn er veel mislukt, maar de mooiste zal ik hier plaatsen.

Dat plaatsen komt later, want ik vind m’n eigen foto’s niet meer terug op de pjoeter 🙂 Het zijn de eerste die ik plaats op de nieuwe pjoeter, en ik weet ff niet hoe of wat blijkbaar.

groetjes Anas

Oud en nieuw.

Hallo allemaal,

En weer is er bijna een jaar voorbij. En een ieder heeft weer zijn of haar deel gehad in lief en leed. Waarom de ene meer leed krijgt te verwerken dan de ander, weet ik ook niet. Het zij zo.

Op 1 januari zal ik mijn wensen aan jullie schrijven. Voor de jaarwisseling wens ik jullie veel gezelligheid. Mocht je moeten rijden, zorg dan voor een Bob, als je alcohol drinkt, en kijk in vredesnaam uit met vuurwerk! Ik geef er geen cent aan uit, en asociaal als ik sporadisch kan zijn, zeg ik: geven jullie maar geld uit….ik kijk wel. 😉 Tevens zit ik hier in het nieuwe appartement weer eens met een geschikte plek om eindelijk weer eens vuurwerkfoto’s te maken. 1 tip: niet flitsen en gewoon maar raak klikken. Voor mij werkt dat met mijn gewone digi.

Fijne jaarwisseling!

groetjes Anas

 

Even dit…en verder…

Hallo allemaal,

Even dit…

Hans is klaar met de bestralingen. Hij voelt zich erg goed nu. Hij kan zelfs weer een beetje zacht spul eten en ook drinken. Hij zit nog wel aan de sondevoeding. Over 6 weken krijgt hij nog een scan en dan de uitslag van de bestraling. Het is hier nog steeds een gekkenhuis met van alles en nog wat. Ik wil het even niet over mezelf hebben. Ik ga niet meer beloven tot  snel of wat dan ook. Kan zijn dat ik regelmatig kom, of een tijd helemaal niet. Ligt hier aan de persoonlijke omstandigheden.

En verder…

Wenst Anas jullie fijne en gezellige kerstdagen toe, en voor wie wil rustige dagen.

groetjes Anas

Wat gebeurd er allemaal?

Nee….dit kennen wij niet. Jeetje….dat het allemaal gebeurd zeg. Mooi….erg mooi! Eerst zien we wat op t.v. iets over kanker en in een intervieuw met een longarts, hoor ik een woord en zei tegen Hans: dat woord gebruikte jouw arts ook! Ik weet het niet meer precies, maar het heette palliatief of zo. Ik dacht altijd dat je weg zou teren door de kanker, maar dat hoeft gelukkig niet meer. Zelf heb ik het ook. Ik zei altijd: als het terug komt, mogen ze me de kraan af draaien. Dan wil ik niet meer. Ik kon toen nog gaan voor genezing. Tot nu toe gaat het al 4 jaar goed. Ik zie Hans zijn pijn en verdriet aan, en steun hem uiteraard. Maar dit bracht een hoop rust. Het is het begeleiden van een patient op zijn laaste stukje. Bijv. door pijnmedicatie en in slaap brengen zodat hij gewoon weg glijd uit het leven. Op een manier dat mensen nog rustig afscheid kunnen nemen. Dat vinden we mooi. Ook de bestralingen zijn er een onderdeel van. Hans kan niet meer geopereerd worden en ook kan hij niet meer met chemo worden behandeld. Hij is dus terminaal.

1 Dag na het verhuizen komt er een mevrouw die vroeg hoe het verhuizen was gegaan. Ik zei: heel goed en ik ben jullie er enorm dankbaar  voor, maar toch ben ik ook boos en verdrietig. Ik zal zeggen waarom. Mijn man raakt het erger dan mij. Ik ben het wel gewend dat mensen ons laten barsten. Wij kunnen er niet tegen, dat mensen ons wat beloven en vervolgens het niet doen. Vergeet niet dat wij gehandicapt zijn, en afhankelijk zijn van anderen. Als je geen tijd of zin hebt, BELOOF het dan niet! Ik word tegenwoordig onverschillig en trek de schouders op. De slaapkamerkast is ook niet gemonteerd, en alles staat knetter vol. Dat is prioriteit en in de kamer en keuken is geen licht. Iemand van de zorg heeft er zo lang verhuisspots neer gehangen. Ik verlang heus niet dat alles staat en hangt. Dat lukte ons ook niet toen wij gingen verhuizen, en nog gezond waren.. Ze hebben wel aan elke spijker die er nog zit iets opgehangen voor nood, maar dat is niet waar ik het wil hebben hangen. Okee…het zal hopelijk wel een keer gedaan worden. En zo niet…dan niet, en ik trok onverschillig de schouders op. Nou is dat netwerk weer verbonden met 2 andere takken. Ze zou er haast achter zetten.

En het wordt zondag, en een wild vreemd iemand staat er voor de deur. Hij zegt: ik heb wat uurtjes tijd en kom lampen op hangen. Ow? Ehmmmm….kom maar binnen. Stiekum dacht ik: hij gaat liever klussen dan naar de kerk, vermoed ik 😉 Nu hadden we in elk geval lampen aan het plafond. Daar bleef het even bij, maar we waren al intens blij dat die lampen er hingen.

En nu eerst wat er aan vooraf ging, met de verhuizing.

Van de mevrouw van de woningbouw vereniging, die ons het appartement liet zien, kreeg ik een tel.nr. dat ik kon bellen van de vorige bewoonster diens zoon. Hij vroeg 500 euro voor het laminaat. Ik durfde niet te bellen.Nee….En toch deed ik dat, en vertelde goudeerlijk over de schuldsanering en dat we het huis moesten verkopen en het kort dag was, en we het appartement hadden aangenomen. Hij zei: Mw.W….gaat u maar rustig verhuizen en ik kom een keertje bij u koffie drinken als dat goed is en en kijken hoe knus het is geworden. M.a.w. ik zag het als niet hoeven betalen. Ik had de tranen in de ogen.En het zou zelfs een jankbui worden!

We kwamen op onze nieuwe stek. Laminaat in de kamer en keuken. Novilon op de andere kamers. Een rolgordijn in de kamer en mijn slaapkamer. Luxaflex op de computerkamer. Plafonnaires ( hoe skreif je da 😉 in de gang, douche, computerkamer en kamer van de zorg, en mijn slaapkamer. Alleen in de kamer en keuken niet, maar die hadden we zelf wel. Ik begon te trillen en heb van onder uit m’n ziel gejankt van dankbaarheid. God wat aardig van die man zeg! En er kwam nog meer moois, maar ik vind dit ff lang genoeg, en als je dit hebt gelezen, zal het vervolg niet lang op zich laten wachten 😉

groetjes Anas

Update Hans, verhuizen en een ommekeer?

Hallo allemaal,

Op dit moment is er niet veel te zeggen over Hans. Hij is begonnen aan de 18 bestralingen, om de tumor te verkleinen, zodat hij weer normaal kan eten en drinken. Hij zit nu aan de sondevoeding. 4 x in de week moet hij. Hij wordt opgehaald en weer gebracht door een ambulance. Hij is te verzwakt om met een taxi te gaan. Hij ziet er wel weer sterker uit. We zullen zien wat hem dit brengt. De uitzaaiing op de long, bleek een ontsteking te zijn en geen uitzaaiing. Sinds afgelopen vrijdag ben ik weer on-line. Ik ben nog druk met alles opruimen na de verhuizing. Dus zien jullie me waarschijnlijk nog niet vaak, maar ik wil effe bijkletsen 😉

Mijn moeder zei altijd: verhuizen is een kleine zelfmoord. Nou maak daar maar een grote van; pffffffffffffffft 😦 Nou moet je je voorstellen dat deze MS patient niet kan tegen lawaai en herrie van bijv een radio die hard aan staat. Ook niet tegen fel licht. En dan is het 9.00 uur en komen er 10 dames en 5 mannen, en het klinkt als een kippenhok van stemmen door elkaar en ik denk: spreken ze arabisch? Pfffffffffffft. Ik kan dat dan niet volgen. Ik riep: TIME OUT! Iedereen luisterde en ik legde wat uit over MS. Dingen die ze moesten weten. Ik wou dat ik die dag een megafoon had gehad. Je hebt geen idee hoe snel dan alles ingepakt  wordt. Ik had geen stem meer over van het praten van: dit moet hier en dit daar. Ze hadden stickers op de ruimtes geplaatst in het oude en nieuwe huis. Dat werkt handig, want zo kwam alles meteen op de plek. Ik was druk met koffie en thee maken, en broodjes smeren. En Anas….liep alles gesmeerd? Nou niet echt nee. Het was de bedoeling dat ze 5 dagen kwamen, maar het werd alleen die woensdag. De spullen werden niet gemonteerd, en geen dingen aan de muur gemaakt. Ook geen dozen uitgepakt. Wel grote spullen op de plaats gezet. De plant van onze oude buren was verdwenen, en de grote oude zuil met coniferen die naar de Rova moest, stond nog voor de deur, en verhuisdozen op de galerij daar. Dat zag ik toen ik naar het oude adres ging, om te kijken of er na het verhuizen nog post in de bus zat. We laten de post 3 maanden doorsturen, maar zo kort na het verhuizen ging ik ook toch maar kijken. Toen hoorde ik van de oude buurtjes het verhaal van de plant. Ik maak wel een apart logje over de naweeen.

En tijdens dit alles constateer ik iets vreemds. Het valt op. De trouwe lezers weten dat ons leven al 10 jaar een lijdensweg is, zonder iets positiefs. Iedereen vind het onvoorstelbaar, en dat is het ook. Maar nu….een ommekeer?….Wat gebeurd er? Ik ervaar negatieve dingen, maar ook mooie positieve dingen. Dat kennen wij niet! Het zit soms mee en soms tegen. Je kunt zeggen dat het een normale ervaring is die alle mensen kennen. Niet meer alleen maar narigheid. Ik verbaas me en laat het maar over me heen komen. Ik heb nog veel te vertellen, maar vind het effe ju nou 😉

Tot dan en groetjes Anas

Verdrietig en verhuisgedoe.

 

Hallo allemaal,

De komende week gaan we verhuizen. Dit wordt een drukke tijd. eerst kregen we veel goed nieuws. We schrokken er van zelfs. 10 dames van een Christelijke stichting, komen ons 5 dagen helpen. 2 Dagen voor en na de verhuizing en de verhuisdag zelf. Dat had iemand van onze thuiszorg geregeld. Het kost ons hooguit wat broodjes en krentebollen en koffie en thee! Ze kwamen met ons praten,en ik was helemaal tot tranen toe ontroerd. Nee ik noem geen naam, want anders hangt half Nederland daar aan de bel 😉 Nee je komt er echt niet zomaar voor in aanmerking.

Afgelopen donderdag kwam er een oud ijzer boer. Wat een aardige man zeg! Hij nam zelfs alles mee wat me kwijt wilden. Ook spullen die hij niet kon gebruiken. Ik rij wel even langs de Rova zei hij. Alweer een engel er bij!

De dames van de thuiszorg helpen ons met wat ze kunnen. Het neemt een hoop stress weg bij ons. Toch was ik dagenlang druk de afgelopen week met dingen regelen die ik toch echt zelf moest toen, zoals verhuisberichten schrijven. Ach….die goeie ouwe tijd dat je nog een formulier kan halen bij de P.T.T en bedrijven kon aanvinken waar naar de post moest worden toegestuurd. Kwestie van een paar minuten. Nu moest het on-line. Makkie? NEE! De 1 wilde het wel, maar via de foon. De ander deed moeilijk met beveiligde site en die stomme kronkelletters en cijfers die je moest natikken. Code onjuist…code onjuist. Grrrrrrrrrrrr :-(. De ander wilde de digid code van ons hebben. Op 1 dag zat ik 6 uur dit gedoe te doen en daarna nog 3 dagen waarbij me elke dag weer een bedrijf te binnen schoot. Bijna niet te doen zeg. En dan valt de bijl….

Hans was al een tijd aan het hoesten en aan het spugen. Hij hield geen eten meer binnen en op den duur geen vocht meer. Ik moest machtenloos toezien hoe hij wegkwijnde. Ook de thuiszorg greeg het niet voor elkaar om hem op te laten nemen in het ziekenhuis. Oja er waren hier 2x artsen aan de deur. Een keer in het weekend en op een avond. Ik werd woedend en zei: die man kwijnt weg! Ik zie geen noodzaak tot opname werd er gezegd. En waarom niet? Omdat Hans geen 40 graden koorts had ( helemaal geen koorts eigenlijk ), en niks mis met de bloeddruk en wat je nog meer aan standaard controles kunt bedenken. Volgens mij moet je half dood zijn, voordat je wordt opgenomen. Gelukkig komt hier de trombose dienst en had iemand van de thuiszorg het ziekenhuis gebeld voor een bloedonderzoek. Dat was helemaal niet goed dat bloed.  Uitgedroogd en gehongerd werd hij opgenomen na 4 weken!!! Wie het volgende niet wil horen of lezen, moet maar even gaan surfen, want het is niet niks wat ik ga schrijven………………………………………………………………………………………………………………..

 

Na scans en onderzoeken kwam de uitslag….hij heeft slokdarm kanker. Na 2 gesprekken met de arts, bleek dat hij door een hartinfarct, en alle zieketebeelden die hij ooit heeft gehad ( en dat is nogal wat in 10 jaar; de ene ellende na de andere ) niet operabel is. Hij is nu ongeneselijk ziek. Na het 1e gesprek hebben we uitgebreid gepraat over alles. Bij het 2e gesprek werden we eens over iets wat een team artsen heeft voorgelegd. Kijk….Hans is niet mijn eigendom. Hij en hij alleen mag beslissen hoe alles moet gaan. Ik mag niet zeggen dat moet je niet doen, of dit juist wel. Het is zijn ziel en lichaam zijn keuze en zijn afscheid. Vanavond hoorde ik toevallig op t.v. een longarts iets zeggen over als iemand gaat sterven aan kanker, wat ze dan konden doen om zijn lijden te verlichten. Ik weet dat woord niet meer, maar de arts van Hans zei dat toen ook.

Deze week heeft hij 4 afspraken in het ziekenhuis. Zelfs op de verhuisdag, maar hij is wel even belangrijker dan een verhuisdag! Het team en ik redden ons wel. Hij moet nog een scan en dan een tekening op z’n lijf voor de bestraling. Tussen door een gesprek met de cardioloog. En de 18e bgint hij aan 18 bestralingen. Ze moeten deze week nog uitzoeken of de vlek op de long een uitzaaiing is, of longontsteking. Inmiddels heeft hij er ook nog een blaasontsteking bij. Weet je? Diegene die ons kent, zal het er mee eens zijn…Hans en ik zijn blij dat er eindelijk een einde aan zijn levensweg komt en dat op dit moment zijn pijn wordt verlicht. Ik had er echt niet aan moeten denken, dat ook zijn lijden nog tot zijn einde door had moeten gaan. Nee die bestraling is voor de verlichting. Beter kan hij niet worden.

Door het verhuizen en wat ons te wachten staat, zal ik niet loggen voorlopig. Of het moet zijn dat ik even op andere gedachten wil komen, en ga schrijven. Ik weet het nog niet.

groetjes Anas

Veel nieuws kort samengevat.

Hallo allemaal,

Omdat mijn oog nog aan het genezen is, mag ik: niet lang bukken, niet lang in fel licht, niet te zwaar tillen en niet te lang achter de computer, of andere zaken die het oog kunnen belasten. Een gekkenhuis is het hier! De uitgebreide versie  schrijf ik zeker nog.

Eenmaal…andermaal…VERKOCHT! Het appartement is verkocht. We moeten er voor 25 november uit zijn. Dat vind ik reeel. Bijna tegelijkertijd belt een mevrouw van zorgwoningen. Ze had een woning vrij. We zijn wezen kijken. Een mooi appartement met groot balkon. Bij zorgwoning dacht ik altijd aan zorg, maar ook een aangepast appartement. Helaas niet. Het is op 1 na het laatste appartement aan een galerij van ik schat 50 meter.We zitten samen met de thuiszorg te brainstormen hoe we dat probleem kunnen oplossen.   Ik kan met mijn scoot niet recht voor de deur staan om door die deur te rijden, en een bocht van 90 graden te maken. en ik loop nog geen 5 meter laat staan 50! Dat moet eerst opgelost. Maar hoe schitterend is dit! Geen tijdsdruk om naar een woning te zoeken. Eindelijk na jaren een lot uit de loterij! Toch durf ik nog niet te juichen. Ik juich pas als alles achter de rug is. Ik zit nu helaas onder de stress, en ben druk in het hoofd al aan het denken wat er nu allemaal eerst nog moet gebeuren. Tja….stom….aard van het beestje. 😦

Lazeren….ehm….laseren. 😉

Stelt niks voor en je ziet een prachtige vuurwerkshow of lichtshow. 🙂  Ja dezelfde avond en de dag er na ben je doodmoe en het oog brand of je er een schep zand in hebt gekregen. Trekt snel bij. Geen piratenkap en geen gedruppel na die tijd 🙂

Ik stop….nu zal ik af en toe nog op het log zijn, maar we willen 15 november verhuizen, en in deze en die periode zijn we knap druk. Ik heb er al de energie die ik er voor nodig heb, hard nodig. Inmiddels heb ik ook een physiotherapeut er bij binnenkort ,en ik heb al een ergotherpeute. De agenda van de Anas is knetterdruk. Mocht Fons dit lezen….we komen bij je in de buurt wonen 🙂 Op de Wendakker.

Wie weet tot wanneer!

groetjes Anas